Autodestrukcja w działaniu

Teza: wielkie firmy medialne same się proszą o własną zagładę.

Dowód:

Dwóch na trzech ankietowanych stwierdziło, że byłoby skłonnych płacić za filmy i muzykę w sieci. Warunek – szeroka i tania oferta. Przedstawiciele przemysłu rozrywkowego odpowiadają, że najpierw musi zmniejszyć się skala piractwa.

(Źródło)

Quod erat demonstrandum.

---

[Taki skrajny i beznadziejny przypadek pomylenia przyczyny ze skutkiem to naprawdę rzadkość. Osobnik prowadzący polibudziany odcham z prawa autorskiego twierdził z wielkim zapałem, że gdyby to od niego zależało, to rozprowadzałby dzieła (mówił w tym przypadku o oprogramowaniu, bo w końcu wykładał informatykom, ale odnosi się to też do innych dzieł) po możliwie najniższej cenie w jak największym nakładzie. W erze cyfrowej koszt produkcji jest przyzerowy, koszt dystrybucji – takoż, zatem podaż jest dowolnie skalowalna. Można zadowolić dowolny popyt i jeszcze się (nie)zdrowo upaść. Tymczasem korporacje medialne upierają się przy starej, (nie)dobrej metodzie sztucznego niedoboru. Niemalże zaporowe ceny płyt od lat (w Polsce: od zawsze, czyli od wprowadzenia po upadku PRL-u ustawy o prawie autorskim), rok w rok, znajdują się z ścisłej czołówce rankingu „rozczarowania roku” podsumowań rocznych pewnego pisma muzycznego. Od zawsze słyszymy też, że są one takie po to, żeby Niemcy nie przyjeżdżali wykupywać towaru ciężarówkami po okazyjnych (dla nich) cenach. A poza tym to wszystko wina piratów. Bo przecież każdy wie, że w obliczu konkurencji najlepszą taktyką jest podniesienie cen (i wykończenie konkurencji policją). A zupełnie oczywiste jest już to, że kiedy popyt spada, należy jeszcze bardziej podnieść ceny, żeby powetować sobie straty.

Adam Smith przewraca się w grobie aż dudni.

Koniec tyrady.]