Nie rozumiem jazzu

Z góry zaznaczam, że nie chodzi mi o krytykowanie niczyjego gustu ani obrażanie niczyich uczuć reli… eeeeee, estetycznych. Opisuję jedynie swoje odczucia i jeśli coś, to jest to wyraz żalu, że jest mi niedostępny ten (jak mówią) wspaniały świat. Bądź co bądź miliony much… eeeee, fanów nie mogą się mylić.

To powiedziawszy, wyznaję: nie pojmuję jazzu.

Dla mojego ucha jazz brzmi mniej więcej następująco: ktoś sobie brzdąka, ktoś inny sobie plumka, ktoś jeszcze inny sobie stuka (czasem jeszcze ktoś inny sobie popiarduje itp. itd.). Ja tymczasem czuję się jak ofiara tej rzadkiej przypadłości sprawiającej, że delikwent słyszy dźwięki, ale nie słyszy muzyki. Tak samo ja słyszę brzdąkanie, słyszę plumkanie i stukanie (tudzież popiardywanie), ale muzyki w tym nie widzę. Widocznie mój biedy, upośledzony mózg potrzebuje jakiejś struktury, jakiegoś szerszego zamysłu w muzyce, bo inaczej wszystko rozpada się na części składowe…

Niedawno zresztą zauważyłem też inne, być może podobne zjawisko: nie dociera do mnie muzyka około-wirtuozerska. Przeczytałem, że nowa płyta Steviego Vaia jest dobra. No to przesłuchałem. W trakcie jednak rzuciło mi się w uszy, że słuchając skupiam się na i śledzę muzyków akompaniujących, zaś to, co główna gwiazda wyczynia na gitarze solowej zupełnie jakoś do mnie nie dociera (w sensie, że dosłownie przestaję to słyszeć).

Kurna. I nawet nie mam jak się dowiedzieć co przez to wszystko tracę ;)