Wiosna idzie!

– Coś strasznie kracze w kominie.

– Słyszysz? Ptaszki śpiewają!

[P.S. dla potomnych: za oknem leży świeża warstwa śniegu. Aż się prosi, żeby sobie okrutnie pożartować, że zima znów zaskoczyła drogowców.]

Gdybym wygrał w totka…

Gdybym wygrał w totka, byłbym bardzo niezadowolony – po jaką cholerę całe życie harowałem, skoro wystarczyło poczekać na wygraną??

[Ale i tak byłoby fajnie ;)]

Oburzenie

Jakiś czas temu, sam nie wiem już kiedy, zatraciłem zdolność oburzania się. Dobrze wiem, że powinny oburzać mnie takie rzeczy jak bankowy rabunek w biały dzień, czy postępujące zidiocenie programów szkolnych, i w ogóle cały ten niepowstrzymany strumień chamstwa, prostactwa i cwaniactwa napływający zarówno z życia codziennego jak i – co jest o wiele bardziej druzgocące – ze strony tak zwanych „elit”. Ale zamiast tego przyjmuję je raczej z czymś w rodzaju zmęczonej rezygnacji. Być może to niepowstrzymana natura owego strumienia łajdactw stępiła moją zdolność do oburzania się…

Tymczasem w Falenicy:

W drodze na stację kolejową, jak każdego normalnego poranka w dniu pracującym, wyszedłem zza zakrętu na ostatnią prostą przed torami. Tym razem jednak coś było nie tak. Nie od razu się zorientowałem co. Budynki stacyjne było widać dobrze – zbyt dobrze¹. Drzewa! Znikły drzewa! Szpaler wysokich drzew stojących między stacją a ulicą biegnącą wzdłuż torów zamienił się w szereg pieńków.

Oburzenie! Ach, co za odświeżające uczucie, to oburzenie! Aż zakląłem na głos. Z jakichś powodów ścięcie drzewa zawsze wywołuje u mnie skrajną antypatię. Zwłaszcza kiedy, tak jak w tym przypadku, chodzi o drzewa, które bardzo lubiłem na ich miejscu.

[Platforma Oburzonych? Reakcja: zjadliwy cynizm.]

---

¹ cliché!

ZPAP

I znów obrażają moja uczucia religijne protestami przeciwko obrażaniu uczuć religijnych ;P

Naprawdę istnieje coś takiego jak sejmowy Zespoł ds. Przeciwdziałania Ateizacji Polski? Poważnie? Ale tak naprawdę – poważnie? Serio?

To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy szczerze, bez krępacji mogę powiedzieć: O kurwa. Ja pierdolę.

[Pierwszy akapit to sarkazm, jakby co. Ale drugi i trzeci – nie.]