Miesiąc: Listopad 2016

Nowy początek: wrażenia

Zacznę może od wrażeń osób trzecich:

Znajoma #1: „To jest film o niczym”

Znajoma #2: „Jest zupełnie inny niż wszyscy się spodziewali”

To tak gwoli ścisłości.

Moje wrażenie jest po tej pozytywnej stronie barykady, chociaż końcówka miała trochę nieprzyjemny posmak deus ex machina (inna sprawa że jako obowiązkowy „twist” sprawdza się całkiem dobrze). Miała, dopóki nie uświadomiłem sobie, że film rzeczywiście nie jest o tym co się wszyscy spodziewali (ale że jest o czymś, a nie o niczym, wiedziałem jeszcze zanim obejrzałem). Najpierw myślałem, że trzeci akt to jest przypadek opowieści, którą autor nie wiedział jak zakończyć. Ale potem dotarło do mnie, że to właśnie jest ta opowieść, i to początek jest przyszywany, a nie odwrotnie. Filozoficzne pytania zadawane sobie przez bohaterów nie mają nic wspólnego z kwestią niemożliwości dogadania się z bliźnimi, a co dopiero z obcymi z kosmosu. Nie komentują też tego, że w zetknięciu z nieznanym ludzie (jako ogół) dostają małpiego rozumu i dopowiadają sobie najbardziej kretyńskie scenariusze (cóż, to jest tak oczywiste, że w sumie nie ma po co o tym wspominać). I (chyba) stąd opinia Znajomej #21.

1 Tak naprawdę to bratowej. Ale to nie jest istotne dla niniejszych wynurzeń.

Kilka spostrzeżeń muzycznych szykujących się do jesieni

Spyla kopa redux: Chciałbym dodać jedno, ale chyba istotne, spostrzeżenie dotyczące wszystkich wydawnictw tego zespołu: dobre lub lepsze są wszystkie kawałki, w których nie udziela się Julie Christmas. Tamtych po prostu nie da się słuchać. Z całym szacunkiem dla punkowego (?) etosu, ale Julie zwyczajnie nie umie śpiewać; zazwyczaj nie jest to wielki problem (patrz: Henry Rollins), chyba że ktoś próbuje rzeczywiście śpiewać tak jak gdyby potrafił. Wtedy robi się żenada. I co w związku z tym mnie szczególnie martwi, to to że Julie nagrała ostatnio całą płytę z Cult of Luna… Ale o tym innym razem.

O-ja-walon: Było w przecenie. Kupiłem w ciemno. Bo nazwisko znam, więc wtopy raczej nie będzie. Nie spodziewałem się. Nie spodziewałem się w jakim kierunku ukierunkowało się solowe wyżywanie się pana Erny (mówiłem że w ciemno kupiłem?). Nie spodziewałem się, że mnie to tak urzeknie. Chociaż z drugiej strony ów piszący niniejsze słowa blackdeatchpostthrashmathmetalowiec jednak słucha czasem takich rzeczy jak Cat Stevens czy Days of the New…

I guess I had it coming: Dormant Ordeal wyskoczył mi jak diabełek z pudełka, tylko że naprawdę zupełnie niespodziewanie. Zespół objawił się w audycji, którą przeważnie przesłuchuję prawie tydzień po czasie, podczas weekendowej przejażdżki rowerem. Kiedy prowadzący zapowiedział, że poznał kogoś, kto przypadkiem okazał się mieć swój zespół metalowy, pomyślałem sobie, „ot pewnie kolejny Janko Muzykant”. Szybko, bardzo szybko wyplułem te słowa. Zajebista okładka tylko dodaje kolorytu ;)

Transcendencja tak po prostu: To, moim zdaniem, rzadki przypadek płyty, której tytuł jest faktycznie w pełni trafiony. I nie chodzi mi o jakieś tam uduchowione dyrdymały (chociaż jestem pewien że takie też tam są), tylko o to, że tą płytą rzeczywiście Devin przeszedł samego siebie. Od dość dawna jego twórczość przyprawiała mnie tylko o ziewanie. A tu takie miłe zaskoczenie. „Failure” z kolei ma tytuł zupełnie nietrafiony: utwór ten absolutnie nie jest porażką; wręcz przeciwnie :)

Żyrafa połknęła język: Lubię Williama DuValla. Ani przez chwilę nie myślałem nawet, żeby posądzać go o świętokradztwo za objęcie miejsca po Layne’ie Staleyu. Taki z niego charyzmatyczny koleś. Lubię jego głos – charakterystyczny, ale przyjemny. I bardzo mnie cieszy, że zrobił coś na własny rachunek… no, może przy odrobinie pomocy ze strony przyjaciół takich jak Ben Weinman czy Brent Hinds. A tym bardziej mnie cieszy, że jest to coś na tyle niesztampowego, nawet jeśli dość konwencjonalnego, i po prostu dobrego jak owa płytka.

Hasło

Mam w Steamie tak zajebiste hasło, że aż żałuję że nie mogę się nim podzielić.

[Buehehe!]

[A tak swoją drogą to założyłem konto na Steamie ponieważ po raz pierwszy od jakichś 13 lat kupiłem sobie grę. Może nawet opiszę swoje wrażenia w dziale „wrażenia”. Na razie powiem tylko tyle, że jako fanatyk MoO1 i fan (bez atyka) MoO2 po prostu musiałem. O MoO3 celowo nic nie wspominam.]