Kilka spostrzeżeń muzycznych na długie wiosenne wieczory

Trafiła kosa na Pazuzu: Stało się! Oranssi Pazuzu nagrali płytę słabszą niż poprzednia. Do tej pory kariera zespołu była krzywą ściśle rosnącą. Pierwsze oznaki kryzysu dostrzegłem już w połowie pierwszego utworu, jaki do mnie dotarł: Lahja (polecam teledysk, BTW); mimo że jest być może najlepszy na płycie (chociaż najmniej reprezentatywny), pierwsze wejście gitar elektrycznych w „refrenie” wypada… nieprzemyślanie. (Drugie jest dużo lepsze.) Cymbałki (cymbałki! w utworze blackdeathwhatevermetalowym!) akurat wypadają na plus :) Reszta kawałków przejawia wyraźne oznaki skończenia się weny. Nie jest to kompletna klapa, ale cóż, wszystko się kiedyś kończy.

Gravity Kills Forever: Przede wszystkim to chyba niewłaściwe określać ten zespół jako hardcore punk – wszak ja nie cierpię hardcore punku ;) Ale ja nie o tym. Ja chciałem o tym, że słuchając tej płyty czułem się jakby odwiedzały mnie duchy starego, dobrego Gravity Kills…

A-tonement redux: Ostatnim razem miałem dość ambiwalentne odczucia na temat tej płyty, ale się przekonałem. Przestałem słyszeć cokolwiek mi wtedy przeszkadzało, a ponadto przekonałem się do tej bardziej thrashowej połowy utworów. Tak, dobrze grają!

Descension?: Strasznie niechętnie nowa płyta Blindead odsłania swoje wdzięki. Pierwsze wrażenie (które, póki co, niestety, nie przemija) jest takie, że jednak zmiana wokalisty wyszła zespołowi na gorsze. Nie wiem jaki miał wpływ na muzykę, ale trochę jednak biedak niedomaga, zwłaszcza kiedy stara się naśladować swojego poprzednika (słabe doły). Ale jednak te wdzięki się stopniowo ujawniają. Początek jest świetny. Drugi utwór to pewien zgrzyt (taka sobie raczej młócka). Potem bywa różnie – ale generalnie in plus.