The Square: wrażenia

Wychodząc z kina usłyszałem coś takiego: „totalna strata czasu”. Wcześniej zajrzałem na forum pod tym filmem na Filmwebie i aż prawie się zniechęciłem. Generalnie wygląda na to, że to jeden z tych filmów, które się albo kocha albo nienawidzi. Po seansie stwierdzam, że ja należę akurat do tych pierwszych :)

Przede wszystkim: to jest kino europejskie, więc czego się spodziewaliście? Rozbuchanego spektaklu w stylu transformersów?? :D Swoją drogą udało mi się na to pójść dopiero teraz, bo prawie dwie i pół godziny (prawie trzy z reklamami) trudno wcisnąć w plan dnia. Ci z obozu nienawidzących narzekali, że to o co najmniej pół godziny za dużo, ja jednak niemal się zdziwiłem, kiedy się skończył, bo mógłby trwać jeszcze długo.

Po drugie: wcale nie trzeba być filmowym snobem, żeby się zorientować o co w tym wszystkim chodzi. Przecież nawet mi się udało. Ale może ja już przesiąkłem tym snobizmem? (Wiele by na to wskazywało!) A czego tu nie ma: znieczulica społeczna (temat oczywisty od niemal pierwszych scen); kwestia odpowiedzialności za swoje czyny; w ogóle umiejętność przewidywania konsekwencji swoich czynów; nabijanie się ze sztuki współczesnej (już w pierwszej scenie pada bardzo zasadne pytanie: kiedy coś staje się sztuką?; patrz też: kapitalna scena „performansu” ze „zwierzęciem” – nie bez powodu kadr z niej trafił na plakat); niezrozumienie starych pierdów wobec tego, jak działają nowe media; niezrozumienie młodszego pokolenia wobec tego, jak działają stare media; ogólnie krytyka zarówno starych, jak i nowych mediów; szczypta komentarza na temat współczesnych relacji damsko-męskich; ale przede wszystkim – wiecznie aktualny temat oderwania intelektualistów od rzeczywistości, tak pięknie spuentowany przez braci Coen w Bartonie Finku. Kulminacją tego ostatniego jest wiadomość nagrywana przez głównego bohatera do chłopca, któremu najprawdopodobniej zrobił (fizyczną) krzywdę, podczas której wahałem się między histerycznym śmiechem a zażenowaniem (bo za dużo w tym widziałem siebie w pewnych momentach życia). A także scena konferencji prasowej. Pewnie tematów było więcej. I na przykład nie jestem pewien jak się w to wszystko wpisują młodociane córki Christiana. Może chodziło o perspektywę jeszcze młodszego pokolenia? Albo kontrast między uczuciem kochającego ojca a obojętnością wobec nieszczęść otaczającego go świata (uosabianych przez wszędobylskich bezdomnych)? Nieważne. To co mam już mi wystarczy ;)

Co jak co, ja nie uważam, że film przynosi wstyd złotej palmie z Cannes.