Kilka spostrzeżeń muzycznych gdzie trzy razy black metal w sam raz na święta!

Ut, kara: Zwykle nie piszę o rzeczach, które mi się nie podobają, ale zrobię ten jeden wyjątek. To jest przykład mieszania stylów, i o ile zwykle takie eksperymenty są co najmniej intrygujące, a czasem stwarzają zupełnie nową jakość, tutaj mamy mieszanie death/black-metalu ze stylem, którego zupełnie nie trawię: prog-rockiem. Bo w sumie nawet nie prog-metalem. Staram się być wyrozumiały dla innych gustów ;) ale prawda jest taka, że dla moich uszu efektem są fajne fragmenty poprzetykane czymś straszliwie pretensjonalnym. Jest tam sporo dobrego, i na pewno komuś się spodoba, ale sorki, Enslaved, ja wymiękam.

Stone Scour Black: A tu mamy modelowy wręcz przykład zespołu, którego nazwa pasuje jak ulał do granej przez niego muzyki. Wpadło mi do otwarzacza, zapamiętałem na później, później przesłuchałem, polubiłem, i dopiero przeczytałem kto zacz. Yyyy, Phil Anselmo przerzucił się na black metal?!?!?! Szczerze, to nigdy bym go tu nie poznał… Zdziera gardło jak rasowy blackowiec – po czym idzie i łka rzewnie w En Minor. Co za koleś ;) Scour może brzmi trochę amatorsko, ale taki jest w końcu etos klasycznego blacku.

Koszmarna melino, hej!: Wspomniałem ostatnio bardzo pokrótce (wówczas) nowy singiel Akhlys, który nazwałem „hipnotycznym koszmarem”, teraz zaś mamy całą płytę. Niesamowite jak można czasami wyczaić tematykę po samym klimacie: Melinoë wszak to grecka bogini koszmarów i szaleństwa, czyli znów nazwa idealnie pasująca do zawartości. Całość może nie robi takiego wrażenia jak Ephialtes, ale mimo paru dłużyzn trzyma koszmarny poziom. Black metal może nie ortodoksyjny, ale dokładnie taki, jaki lubię.