Kilka spostrzeżeń muzycznych w których żałuję jeden popularny zespół z lat 90.

Nergal to ma cieplusio: Protest-song jest faktycznie protest-songiem, kiedy można za niego zawisnąć. Nasz Nergal (póki co) nie musi się ukrywać, ale dla Al-Namrood z Arabii Saudyjskiej utrzymanie ścisłej anonimowości to autentycznie sprawa życia i śmierci. Nie pisałbym tego, gdyby nie był to też kawał porządnego metalu (chociaż trochę amatorsko wyprodukowanego) – oczywista z licznymi arabskimi naleciałościami.

Bungle Yourself: Najnowsze objawienie wariackiego rock-metalu. Porównania do Mr. Bungle są w 100% nieuniknione, ale na szczęście Melted Bodies ma też swój własny pomysł na siebie. Miejscami brzmi to jak skrzyżowanie rzeczonego Mr. Bungle z debiutem System of a Down, a pod koniec płyty robi się już naprawdę interesująco, kiedy tempa trochę zwalniają. Ja osobiście jeśli już słucham takich rzeczy to raczej z ciekawości, ale może będzie co polecić bratu ;)

Cyr-ulik Billy: Z całym szacunkiem dla Smashing Pumpkins i Billy’ego Corgana, ale nie dałem rady dosłuchać do końca 😢

New Wave of French Very Heavy Metal: Naprawdę długi czas byłem przekonany, że Francja nie produkuje metalu (tak, ciągle to powtarzam, bo ciągle mnie to dziwi). I może faktycznie tak było, ale ostatnio Francuzi coraz częściej pokazują pazura. Miałem niedawno nawet głównie francuski odcinek i czasem coś nowego mi z tamtej okolicy wyskoczy. A ostatnio mi wyskoczył Fange. EP-ka Pantocrator, konkretnie, poza którą jak na razie się nie wychyliłem, bo najpierw muszę ogarnąć całą fajność, jaką tam znalazłem. Dwa utwory po około 15 minut – brzmi przerażająco, i takie w sumie jest. Nie wieje nudą, ale też nie są to zlepki motywów bez ładu i składu, jak to często bywa w przypadku takich długości. Trzymają się kupy mocno i zgniatają jak przysłowiowy 16-tonowy odważnik. Tylko wykrzykiwanie bluźnierstw po francusku brzmi trochę… komicznie.