Czy gdzieś, w odległej galaktyce, niekoniecznie dawno temu, a w zasadzie to gdziekolwiek mógłby powstać system biologii, znaczy życie, w którym nie istnieją drapieżnictwo, pasożytnictwo i inne formy zależności międzygatunkowych (a może i także wewnątrzgatunkowych), w których jeden organizm żywi się kosztem (ze szkodą dla) innego organizmu?
[Zainspirowane złorzeczeniem znajomej na przędziorki i mączniki…]
To nie jest książka dla wrażliwych ludzi.
Niemniej my, którzy również mamy za sobą kilka dekad komunizmu, powinniśmy znać te historie. Polska wszak była „najweselszym barakiem w obozie”, podczas gdy Albania była na przeciwnym krańcu spektrum: więzienie w więzieniu w więzieniu, gdzie za samo podejrzenie że się powiedziało coś nie po myśli władzy można było dostać 5 lub 10 lub więcej lat więzienia – przy czym oczywiście więzienie oznaczało przeważnie katorżniczą pracę, lub wręcz zupełnie dosłowne, nieustające tortury. Ucieleśnienie terroru w najczystszej postaci.
Z jednej strony po kilku takich opowieściach chce się powiedzieć: dość! Tak, wiem, że było źle, nie chcę już więcej o tym słuchać! Ale z drugiej pozostał pewien niedosyt. Moim zdaniem trochę za dużo jest o ofiarach reżimu a za mało o „zwykłych” ludziach, którym jakoś udało się przeżyć w miarę normalne życie, którzy niejako byli po drugiej stronie machiny „miażdżenia ludzi”. To znaczy i o nich jest, ale raczej pośrednio, przy okazji.
Warto też również znać historię innych państw, które uwolniły się od komunizmu, i porównać je z naszą. Na przykład: inny model przechodzenia do demokracji i kapitalizmu (u nas: terapia szokowa; w Albanii: powolne luzowanie, żeby nikomu nie uderzyła woda sodowa do głowy, w wyniku czego kraj jest zacofany i skorumpowany), albo inne podejście do rozliczenia starej władzy (u nas: o tyle o ile, póki starczyło zapału, ale większość ludzi jest w sumie usatysfakcjonowana; w Albanii: kompletnie nic, tylko jedna osoba została o cokolwiek oskarżona – żona dyktatora Envera Hoxhy, i ten brak rozliczeń toczy społeczeństwo jak rak).
W obu krajach jednak panuje nastrój, że cała ta epoka to trochę wstydliwy sekret, o którym lepiej jak najszybciej zapomnieć. I w obu krajach jest też mniejsza lub większa grupa ludzi, którzy rozczarowani nową rzeczywistością ubzdurali sobie, że wtedy było lepiej (bo każdy miał pracę! I godność! A teraz to trzeba się starać!!).
Minęło już dość czasu, że wyrosło całkiem nowe pokolenie, które nie przeżyło w tamtych czasach ani dnia. Oni najbardziej potrzebują tego świadectwa, że to nie są fantazje zdemenciałych tetryków.
Był luty, kiedy zacząłem pisać ten wpis. Pisałem, że siedzę przy uchylonym oknie. Potem przyszedł marzec, kwiecień i początek maja, kiedy siedziałem raczej w kurtce przy rozkręconym grzejniku. Ale w końcu jest naprawdę maj i wiosna i faktycznie w końcu siedzę przy uchylonym oknie i mam nadzieję, że tak pozostanie przez jakiś czas.
W każdym razie, pisałem, po paru miesiącach (w tym paru nadprogramowych) życia w szczelnie pozamykanym i starannie uszczelnionym mieszkaniu, myślę sobie, że tęskniłem za odgłosami z zewnątrz.
Szum wiatru w koronach drzew. Śpiew ptaków. Pierdzenie motocykla sąsiada. Łomot ciężarówek przewalających się Wisłostradą. Ale głównie szum wiatru i ptaki. Tego się trzymajmy.
Co jakiś czas bywam w biurze, przeważnie kiedy muszę być danego dnia w pobliżu centrum, gdzie nie zdążę dojechać z domu po zakończeniu pracy. Bywa że nikomu się do biura nie śpieszy i siedzę sam. Bywa że nie. I wtedy sobie przypominam dawne czasy, kiedy non-stop się siedziało na open space’ie; czego wówczas sobie nie mogę przypomnieć to jak ja to wytrzymywałem. Móc zwyczajnie wstać i rzucić hasło „kto idzie na kawę?” i przegadać z kolegami „fajrant” to jedno, ale zupełnie co innego kiedy trzeba się skupić, a wokół kilka lub nawet kilkanaście osób ma jakieś spotkanie albo chce sobie pogadać nad twoją głową o pierdołach.
Serio, jak ja to wytrzymywałem?
Przed pandemią byłem raczej sceptyczny wobec pracy z domu. Myślałem sobie: za dużo rzeczy kusi, za dużo rozprasza. Nie będzie motywacji kiedy nikt nie patrzy na ręce. Nie będzie się dało przełączyć na tryb pracy z trybu opierdalania się w domu.
Okazuje się, że na to ostatnie wystarczy po prostu mieć dwa komputery. Lepiej mieć osobne pomieszczenie; jeszcze lepiej mieć osobne „biuro”, chociażby i w garażu, żeby tylko musieć wyjść z domu/mieszkania (słyszałem o kimś, kto wychodzi, robi rundkę wokół bloku i wraca, a po pracy robi identyczną rundkę w przeciwnym kierunku).
Na motywację trudna rada, ale jak się nie chce pracować to i tak można się nieźle opieprzać nawet jak wszyscy patrzą. Lepiej chyba jednak być zmotywowanym przez marchewkę, niż przez kija, prawda?
A rozpraszacze? Mieszkam sam. Więc w sumie nie znam problemu. Komputer „domowy” jest wyłączony, a włączanie go jest trochę upierdliwe. Jest co prawda telefon, ale nie jestem z tego pokolenia, żeby móc (i mieć po co) siedzieć w nim cały dzień. Najwięcej czasu trawię na tym, że czasem mnie najdzie wena i sobie popiszę trochę na blogasku.
Apropos trawienia – obiadek właśnie się podgrzał. To też mogę robić na własnych warunkach.
Przy szumie wiatru i śpiewie ptaków. Sąsiad znów pierdzi motorem, ale skupmy się na ptakach.
kronikaparanoika 